Dünyanın en iyi kadınının dizlerine yatıp, sonsuz güven ve huzuruna sığındığında, hiçbir şeyin umurunda olmadığı zamanlar vardır, şu çok özlediğin, hep dönmek ve hiç bitmesin istediğin zamanlar… seni seviyorum anne!
Gökkuşağı, yağmurlu günlerde görünür.
İstemediğin bir hayatı yaşamaktan şikayetçisin, peki istediğin hayat için ne kadar çabalıyorsun? Ya da gerçekten yaşamayı istediğin hayatın ne kadar farkındasın?
Tek yaptığım zamanı çar çur etmek.. Belki de hala değiştirilebilir bir şeyler, Ya da mahkum olmak, sistemin bir parçası olmak… Ne olur ki unutulmuş bir işaret ya da harf olsam cümlenin -“hayat devam ediyor” halinde, çok mu değerliyim yani ? Çok mu değiştiriyorum her şeyin anlamını. Çark, ben olmasam da döner hani… Unutulmak, o kadar da acımasız olmasa gerek.
Kendini iyi hissetmek için daima bir nedenin olmalı…
Uçmak, nadir canlılara verilmiş belkide doğanın en mükemmel hediyesidir. Öyle olmalı ki, özgürlüğün sembolü haline gelmiştir uçmak ve uçan kuşlar. Ve doğanın en bencil, en acımasız yaratığı olan biz insanoğulları, hayvan sevgisi adı altında, doğanın en büyük armağanını, uçmaktan başka amacı olmayan, tek sahip oldukları şey uçmak olan canlılardan alıp, onları kafesin içine tıkıyoruz… Üstelik bunu yaparken, kendimizi sevgi dolu, şefkatli yürekler ilan ediyoruz. Sevgisi bile bu kadar acımasız ve bencilce ise…
Doğanın düzenini bozan yaratıklar: İnsanoğulları
Sence de hayatı fazla ciddiye almıyor musun? “Ne gerek var bu kadar abartmaya?” dediğin olmuyor mu hiç kendi kendine ? Büyüdükçe küçüldüğünü fark etmeyecek kadar mı kör gözlerin ? Hayat denen düzmece, dünya denen komik kurgu bu kadar mı sarhoş etti seni.. O zaman şerefe !
Hep mutsuz olmaktan şikayetçiyiz. Gerçekten de biz doğruyuz da diğer yaşanan her şey mi yanlış ? Yoksa saplantılarla mutsuz olma konusunda biz mi çok ısrarcıyız? Hadi ama dostum, içindeki küçücük şeylerden büyük mutluluklar çıkarabilen o küçük çocuğa izin ver, mutluluk dediğin şey, oralarda bir yerlerde…
İlk Yorumu Siz Yapın