Şerefine!

Aklıma bir haber geldi, 2018 yılında okumuştum: “Bilim insanları uyardı, Evren aniden yok olabilir!

Harvard Üniversitesi’nden bir grup bilim insanı, Higgs bozonunun kütlesinin değişebileceğini öne sürdü. Bu durumun kuantum parçacığı ile bir karadeliğin etkileşime geçirerek, evrenin yok oluşunu hazırlayacağını belirten araştırmacılar, yıkım sürecinin başlamış olabileceğini açıkladı.”

Çok havalı duruyor değil mi, biraz da ürkütücü. Ama bir cacık anlamadıysan da dont wöri bi hepi.. yalnız değilsin. Neyse tam bir yıl geçti hala nefes alıyoruz. Boşu boşuna panik yaptırdılar. Zaten konu bu değil, diyeceklerim vardı:

Yıldızları birbirine çarpıp,
Evrenin havai fişek gösterisinde kutlamak istiyorum kıyameti.
Tanrı’nın o şaşaalı kadehinde yudumlarken okyanusları…

İsrafil’in gücüyle tek bir nefeste söndürsem cehennem ateşini,
En kutsal bayramı ilan edilse tüm günahkarların,
Çok günah işlemiş olur muydum o zaman?

Çizilen resimler, sahibinden can istermiş ahirette…
Olur mu yahu öyle şey?
“Ya olursa” dedi âlim…
Peki ya tek kişilik cennet çizsem kendime?
Melekleri bile kıskandıracak renklerde hem de…
Çok mu bencil olurdum?

Yaradılışın kendisi değil midir bencil?
Hem kim sordu da bana,
Karar verdi bir taş olmayacağıma?
Ya da bir kelebek mesela,
Bir ömrü sığdıran koskoca zamanın tek bir anına.

Boş versene bunları Ey Firavun!
Sen ki balçıktan yaratılan bir Tanrı’sın.
Ve de insanoğlu!
Kul rolüne büründüğün tüm bu tantanadan utanmalısın.
Bırak artık arama ilahi bir sebep,
Yere düşen yağmur damlasında.
Önemli olsan o kadar,
Yok olur muydun milyarlarca defa?
Hiçlikten geldik,
Hiçliğe gideceğiz bir toz bulutunda…

Şerefine! Yıldızların parıltısından gözleri kamaşmış,
Baş döndürücü gezegenlerin sarhoş ettiği,
Ve sıkıcı boşlugu durmaksızın büyüyen evren… Şerefine!